Zoals de meesten van jullie wel weten hebben peuters een fase waarin ze alles, maar dan ook het liefst echt alles, zelf willen doen. Zelluf doen! krijg je dan te horen.

Je zou denken dat je later leert dat je wel alles zelf kan en mag doen, maar dat dit niet hoeft! Het is geen schande als je om hulp vraagt. Je faalt niet als je iemand vraagt om even bij te springen. Mensen kijken niet op je neer als je aangeeft dat je even wat hulp nodig hebt. Sterker nog, ik zie jou juist als een sterk persoon wanneer jij om hulp durft te vragen.

In de afgelopen weken viel het mij op dat ik diverse mensen om mij heen zag die niet om hulp durven te vragen of (eigenlijk nog erger) die een uitgestoken hand niet durven aan te nemen.

Jammer en voor mij ook niet te begrijpen.

Als je ziet dat een team door uitval onderbemand is en mensen bieden aan om bij te springen, waarom grijp je dan die handreiking niet? Waarom blijf je dan doorploeteren met het risico dat de nog aanwezige teamleden gaan uitvallen doordat ze overspannen raken?

Als je door rugklachten even niet de badkamer kan schoonmaken, dan wil je partner dit met alle liefde even doen voor jou.

Als mensen aanbieden om iets leuks te organiseren waar de gehele organisatie plezier aan kan beleven, waarom sla je dat dan af?

Ik vraag mij oprecht af waarom dit soort handreikingen niet worden aangenomen. Durf je geen dingen uit handen te geven omdat je dan het idee hebt dat je de controle verliest? Voelt het als falen omdat je het niet zelf kan doen? Ben je bang dat je dan de ander teveel belast? Geloof me, dan was het echt niet aangeboden door die persoon. Of komt er stiekem weer een stukje peuter in jou omhoog die roept Zelluf doen! ?

Opdracht 1: Kijk eens kritisch naar jezelf. Durf jij om hulp te vragen als dat beter zou zijn voor jezelf of de mensen om je heen?

Opdracht 2: Ga eens voelen in jezelf waarom jij geen handreiking van een ander durft aan te nemen.

Ik ben heel benieuwd welke inzichten jou dit geeft.